فیدل کاسترو (Fidel Castro) در 13 اوت 1926 در استان اورینته در شرق کوبا به دنیا آمد. خانواده او جزء اسپانیایى هایى بودند که به امید آینده اى بهتر به کوبا مهاجرت کرده بودند و پدرش با سرمایه گذارى در خط آهن کوبا به کار نقل و انتقال شکر در کوبا مشغول شد و از وضعیت مالى خوبى برخوردار بود. فیدل مانند سایر پسران خانواده های معتبر کوبا در مدرسه کاتولیک های ژزوییت درس خواند و در شهر سانتیاگوى کوبا تحصیلات مقدماتی خود را به پایان رساند.

تحصیلات کاسترو و فعالیت های سیاسی

کاسترو درسال 1942 میلادی وارد کالج بلئن شهر هاوانا شدو درسال 1945 پس از کسب دیپلم وارد دانشکده حقوق هاوانا شد. دو سال بعد وبا قوت گرفتن ناعدالتی اجتماعی در فضای حاکم بر کوبا، کاسترو به عضویت پارتیدو ارتودوکسوس (Partido Ortodoxos) که در آن زمان به تازگی توسط ادورادو چیباس (Eduardo Chibas) تشکیل شده بود، درآمد.

این گروه هر چند در انظار عمومی چهره های مقبول و موجهی نبودند، خواسته اصلی شان اصلاح اوضاع اجتماعی و برقراری عدالت در کوبا بود. در حقیقت آنها آزادی و استقلال سیاسی، اقتصادی کوبا و رهایی اش از سلطه کشور آمریکا را هدف قرار داده بودند. در سال 1949 پس از کسب مدرک دکترای حقوق در شهر هاوانا یک دفتر وکالت باز نمود تا وقت خود را صرف دفاع از فقرا نماید. در این سال در اقدام سیاسى تبعیدشدگان دومینیکن براى سرنگونى دیکتاتور دومینیکن به نام "رافائل تروجیلو" شرکت فعال داشت و سال بعد در شورش هاى مناطق و حومه شهر بوگوتا در کلمبیا شرکت کرد. مهم ترین خصلت سیاسى فیدل در آن زمان عقاید و نظرات ضد آمریکایى او بود، هرچند هنوز با نام یک مارکسیست از او یاد نمى شد.

مبارزات مسلحانه

در سال 1952 میلادی از سوی حزب ارتودوکسوس نامزد انتخابات مجلس شد. انتخاباتی که هرگز برگزار نشد زیرا در روز 10 مارس 1952 فولخنسیو باتیستا در یک کودتا رییس جمهور وقت را سرنگون کرد. از این زمان مبارزه سیاسی فیدل کاسترو با حکومت دیکتاتوری باتیستا آغاز شد. او ابتدا دست به مبارزه سیاسی زد و پس از این که پی برد در مقابل دیکتاتوری باتیستا این نوع مبارزه بیهوده است، مبارزه مسلحانه را آغاز کرد.
کاسترو و یارانش در 26 ژوییه سال 1953 میلادی برای به دست آوردن اسلحه به پادگان مونکادا حمله کردند. در این حمله 3 نفر از یاران کاسترو کشته شدند و 68 نفر پس از دستگیری، شکنجه و سپس مخفیانه به قتل رسیدند. کاسترو به همراه سایر یارانش به کوهستان گریختند اما محل کاسترو لو رفت و دستگیر شد. به لطف دخالت اسقف اعظم شهر سانتیاگو فیدل کاسترو از مجازات مرگ نجات یافت و به 15 سال زندان محکوم شد.
در سال 1955 باتیستا تحت فشار مخالفان، زندانیان را مورد عفو قرار داد و کاسترو پس از آزادی به همراه برادرش رائول به مکزیک رفت. او در آنجا با 2 مرد آشنا شد که اهمیت به سزایی در زندگیش داشتند؛ ارنستو چه گوآرا و آلبرتو بایو. وی به همراه دوستان جدید خود، جنبش 26 جولاى را به راه انداختند و ارتش انقلاب را سازماندهى و شروع به عضوگیرى کردند.
در 15 نوامبر 1956 فیدل به کوبا باز می گردد. همراه او 82 مبارز از جمله چه گوارا و برادرش رائول کاسترو بودند اما، عوامل باتیستا که از تاریخ ورود کشتی حامل آنها آگاه شده بودند به آن ها حمله ور شدند و در این حمله به غیر از کاسترو، چه گوارا و رائول و 9 نفر دیگر، بقیه کشته یا دستگیر شدند و فیدل و دیگران به کوه هاى "سیراماسترا" گریختند و عملیات جنگ نامنظم را از آنجا ادامه دادند.
داوطلبان زیادى از سرتاسر کوبا به آنها پیوستند و پیروزى هایى نیز نصیب کاسترو در برابر ارتش فاقد اخلاق باتیستا شد.

مخالفان کاسترو

فیدل کاسترو در 16 فوریه1959 فیدل به عنوان نخست وزیر دولت جدید سوگند یاد کرد. بلافاصله ایالات متحده آمریکا اعلام کرد دیکتاتورى در کوبا برقرار شده و خصومت خود را آغاز کرد. در آوریل 1961 فراریان کوبا با کمک سیا عملیات "خلیج خوک ها" را اجرا کردند که شکست سختى به همراه داشت. اتحاد جماهیر شوروى اعلام کرد علیه آمریکا وارد جنگ خواهد شد و در سال 1962 موشک هاى هسته اى خود را در کوبا مستقر کرد. بعد از اطلاع آمریکا از این اقدام شوروى، مناقشه دو ابرقدرت ادامه پیدا کرد تا اینکه آمریکا تعهد کرد به کوبا حمله نکند و در مقابل شوروى، کلاهک هاى هسته اى خود را از کوبا خارج کرد.

مخالفان کاسترو از همان ابتدا در یک نکته اتفاق نظر داشتند، اینکه این انقلاب وابسته به شخص کاسترو است و اگر او نباشد انقلاب خیلی زود شکست خواهد خورد. با همین تحلیل از اولین روزهای به قدرت رسیدن کاسترو، نقشه های مختلفی برای ترور او طراحی و اجرا شد. شاید معروف ترین تلاش برای ترور کاسترو همان سیگار برگ معروف باشد. سیگار برگی که دانشمندان سازمان سیا ساخته بودند و به جای تنباکو از مواد منفجره پر شده و قرار بود در صورت کاسترو منفجر شود. تیم محافظان کاسترو این طرح را هم مثل خیلی طرح های دیگر کشف و خنثی کردند. نقشه هایی که "فابیان اسکالانته" رئیس سابق سرویس های امنیتی کوبا تعداد آنها را 638 مورد ذکر کرده است. برای همین است که خیلی ها عقیده دارند نام فیدل کاسترو باید از نظر تعداد دفعاتی که به جانش سوء قصد شده، در کتاب رکوردها ثبت شود. 
در 24 فوریه سال 2008 فیدل رهبری کوبا را به برادرش رائول سپرد. با این که فیدل از قدرت کناره گرفته و فقط هر چند وقت یک بار تلویزیون کوبا تصاویری از او را نشان می دهد یا رسانه های این کشور خبرهایی از او را منتشر می کنند، اما هنوز بسیاری از کوبایی ها او را رهبر واقعی کشور می دانند.

وصیت نامه فیدل کاسترو

فیدل کاسترو، بامداد امروز پس از سال ها مبارزه با آمریکا و در حالیکه میراث گرانبهایی از خود در حفظ استقلال کشورش در برابر امپریالیسم جهانی به جا گذاشت، در سن 90 سالگی درگذشت. در وصیت نامه ی سیاسی خود چنین بیان می کند: "انقلاب کوبا دسترنج یک نفر نیست و نمی تواند هم باشد. این انقلاب حاصل قهرمانی های یک خلق تسلیم ناپذیر است. میلیون ها کوبایی آماده اند از این انقلاب تا آخرین قطره خون به دفاع برخیزند. هیچ نیرویی در جهان قادر نخواهد بود مقاومت ما را در هم بشکند و استقلال ما را نابود سازد. در کوبا سوسیالیسم و از همه بیشتر سوسیالیسم، ماندگار خواهد بود."