تعبیر «سفینة النّجاة = کشتی نجات» برای اهل عصمت علیهم السلام که همگی نور واحد، مصباح الهداة و سفینة النّجاة می باشند، از رسول اکرم صلوات الله علیه و آله و سپس دیگر امامان علیهم السلام می باشد.

 چرا "کشتی"؟!

از امام صادق علیه السلام به شرح ذیل است: «کلنا سفن النجاة لکن سفینة جدی الحسین (علیه السلام) اوسع و فی لجج البحار اسرع» (بحار الانوار، ج 26، ص 322) : همه ی ما اهل بیت، کشتی  های نجات هستیم ولی کشتی جدم حسین علیه السلام گسترده  تر و در دل دریاها (و موج های خروشان) باشتاب  تر و سریع  تر است.
تعبیر "کشتی" با اشاره به طوفان نوح و کشتی حضرت نوح علیه السلام می باشد. پس اگر شدت بلاهای زمینی و آسمانی، مادی و معنوی، به حد طوفان نوح نیز باشد، بی تردید کسانی که سوار کشتی "ولیّ الله" شده  اند، به "امرُ الله" مصون مانده و نجات می  یابند.
بنابر این ائمه اطهار علیهم السلام، برای بشری که همیشه در معرض طوفان ها و سیلاب های نابود کننده قرار دارند، نقش کشتی نجات «سفینة النّجاة» را دارند.

چه کسی سوار بر کشتی می شود؟

انسان در ساحل آرام سوار کشتی نجات نمی شود، بدیهی است که اگر انسان در معرض سیل و سونامی و امواج خروشان نباشد، سوار بر کشتی نجات نمی شود؛ می فرماید: وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائمًا ...: چون به آدمى گزندى رسد، چه بر پهلو خفته باشد و چه نشسته یا ایستاده ما را به دعا مى خواند.... (سوره یونس، آیه 12) و بدیهی است که قرار است کشتی نجات، انسان را به مقصدی که سالم و دور از این مخاطره هاست برساند.
مقصد این کشتی، خداوند است و حرکتش از یک سو دور شدن از مُهلکات و از سویی نزدیک شدن به آرامش و سعادت است؛ با نام خدا حرکت می کند و با نام خدا به مقصد می رسد: «وَقَالَ ارْكَبُواْ فِیهَا بِسْمِ اللّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ» (هود، 41) و (نوح) گفت: به نام خدا سوار كشتى شوید كه رفتن و ایستادنش به نام او است، چون پروردگار من آمرزنده و مهربان است.

یک تذکر:

در این روزها همه مهمان سیدالشهدا هستند و باید حواسمان باشد در میان دوستانی که در این مراسمات شرکت می کنند و یا حتی شرکت آنچنانی هم ندارند، شاید شاهد عزیزانی باشیم که با تیپ ها و شکل های خاصی خودآرایی کرده اند که من و شما گاه با خود می گوییم: این ها اصلا با امام حسین ارتباطی ندارند، یا حتی متأسفانه بعضی از دوستان هیئتی و ... با رفتارهای بدی با این عزیزان برخورد می کنند، اما بدانیم که این فکرها و رفتارها خطا است، اتفاقاً باید دست این عزیزان را گرفت و به مجلس امام حسین علیه السلام آورد؛ امام حسین علیه السلام برای همه کشتی نجات است.

باید لذت سفر با کشتی نجات را چشید

فراوان شنیده ایم که وقتی پیغمبر خدا به معراج رفتند به جایی رسیدند که جبرائیل نتوانست پیغمبر را همراهی بکند. جبرائیل گفت نمی  توانم نزدیک شوم و پیغمبر را تنها گذاشت: «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى، فَكَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى» (نجم/ 9-8) 
بار دیگر از ملک پران شوم 
آن چه در وهم تو ناید آن شوم 
وقتی پیغمبر رفت و رفت رسید به عرش، آن جا که رسید. گزارش این سیر و عرش را این گونه پیغمبر صلوات الله علیه فرمودند: وَ إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ (عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 59) بر سر در بهشت نوشته شده ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجات... پیغمبر را بردند به مقام و جایگاهی که جبرائیل نتوانست همراهی کند، که چه چیز نشانش بدهند؟! این کلمه را "حسین کشتی نجات است"

این را توجه داشته باشیم که دختران و پسرانی که ما فکر می  کنیم این ها حسینی نیستند، ما اشتباه می کنیم. ما باید این عزیزان را سوار این کشتی کنیم، دستشان را در دست ناخدای این کشتی بگذاریم تا لذت سفر با این کشتی را هم خود بچشیم و هم بچشانیم.

این جا است که هیأت مذهبی باید خیلی مراقب رفتارها و عملکردهایشان با کودکان، نوجوانان، جوانان و میانسالان باشند، فردی، جوانی دلشکسته از مجالس نرانیم.

کلام آخر:

با جمله ای زیبا یادی می کنیم از علامه شیخ جعفر شوشتری که فرموده اند: اگر ماه رمضان نتوانستی از باب التوبه وارد شوی، کوتاهی کردی، از دستت رفت ماه رمضان محرم از باب الحسین وارد شو؛ باب الحسین هم همان باب التوبه است؛ بیایید محرم از باب الحسین وارد شوید. (به نقل از حجت الاسلام حسینی قمی)